lunes, 5 de diciembre de 2011

Mi vida es cómo un mechero. Al principio saltan chispas, de las que no se puede esperar un resultado fijo. ¿Se encenderá, se apagará? No se sabe, el tiempo dará la respuesta. Una vez que se enciende empiezas a soñar, lo ves todo al revés, confundes la realidad de tal manera, que cuando de repente se apaga, te derrumbas. Y es que en la vida no se pueden esperar momentos buenos, ni malos. La vida cambia. cUn día te despiertas tocando las nubes y te acuestas tirada en el suelo con mil heridas que no tienen cura, un millón preguntas que no tendrán respuestas y un billón de respuestas de las que nunca te has planteado la pregunta. Sólo espera, ten paciencia. Porque el tiempo te dará la respuesta. Porque el tiempo va cambiando, pero la gente también. Porque aún queda un camino en la vida que debes escoger...

miércoles, 23 de noviembre de 2011

Y aunque me joda decirlo, sigo aquí pensando en ti más que nunca. Sigo pensando en ti cada día, cada noche, cada hora, cada minuto, cada segundo… Pero ahora algo ha cambiado, y ese algo es mucho más importante de lo que piensas. Antes te recordaba con admiración, con cariño, con amor. En cambio ahora te recuerdo con odio, con asco. Lucas te odio, te odio más que a nadie en este mundo. Me has jodido la vida, y no hago más que hacerme una pregunta a mi misma, ¿por qué Lucas, por qué? No te entiendo, primero me dices que te espere, y yo te espero. Luego me dices que nos vamos a ir juntos, solos, a Madagascar, a nuestro mundo Lucas, sin que nadie impida que nos queramos. Me dijiste que sólo te importaba yo, tu niña. Y yo como una tonta creí todo lo que me dijiste y te obedecí en todo, hice todo lo que me dijiste, confié en ti Lucas. Y tú como siempre me decepcionaste, siempre hay algo que nos impide ser felices, primero mi familia y ahora qué Lucas, ahora qué? No sé que es lo que pasó, pero si te digo la verdad ni me importa, nada podía ser más importante que ir conmigo a Madagascar, cumplir nuestro sueño, nada te da derecho a dejarme ir sola hasta allí, nueve horas Lucas, nueve. Las cuales se me hizon interminables, llorando, y llorando, pensando en cómo podrías haberme hecho eso… Yo te quería Lucas, te quería más que a nada y más que a nadie. Lo dejé todo por ti, todo, mi familia, Aitor, mis amigos… Y tú me lo pagas así.



Eres un cobarde Lucas, eres un cobarde…
 

Dime tu...

Cuando ves que no puedes hacer nada por aquello que más quieres.
Y dudas.
Dudas sobre seguir luchando por eso, por lo que te haria más feliz si lo tubieras, si volviera a estar a tu lado, a decirte esas palabras que querrias escuchar hasta el último dia de tu vida... A revivir todas esas mariposas en el estómago y sentir, que eres lo que hace girar a tu mundo, no sé nada ahora mismo. Nada.
Porqué ves que cambias, y cambias de una manera que me siento tan impotente...
No puedo seguir así. No me gusta renunciar a nada. Y lo tengo que hacer, lo debo hacer...
Porque ya no entiendo de consejos ni de razones, esto se alimenta de pretextos, y te digo yo, que si pudiera arrancarme el corazón y esconderme para no sentirte nuevamente... lo haría.
Pero supongo que no me queda otra opción que resignarme. Y dejar que cambies. Y perderte... (y perderme  yo)

martes, 15 de noviembre de 2011

A.

Siempre ha habido algo entre nosotros dos, que no es nada del otro mundo pero que es imposible dejarlo atrás. Desde el primer momento tuvimos una conexión especial, un algo que yo jamás había tenido con nadie, resulta extraño...
Y que daba igual que los de ahí afuera no entendieran nada, nos daba igual el resto; tú y yo lo sabíamos y con eso había suficiente. Sabes? me da muchísima pena que todo lo que hemos vivido ya no vaya a repetirse (no quiero decir nunca)
Y bueno, ahora empezarás nuevas historias, experiencias... Sólo espero que te cuiden, que te den todo lo que necesitas, que te valoren, sobretodo que te valoren... que te hagan sonreír, estás realmente precioso cuando lo haces; y también que os rocéis al menos con la mitad de la pasión con la que nos hemos rozado tú y yo. Mientras tanto yo seguiré maldiciéndome por haberme dedicado a perderte. Por intentar recuperarte una vez más... El tiempo pasa si, y aunque ni tu mismo lo creas, te echo de menos...

domingo, 16 de octubre de 2011

Mi razón.

Después de un fin de semana impensable.                             
Después de caerse y levantarse una y otra vez.
Otra vez llega la cima, la recompensa.
Que alomejor no era lo que queriamos, lo que se buscaba de un principio. Pero delante de las adversidades, cuando te sabes crecer de esa manera, es cuando se demuestra quién tiene madera de campeón y quién no.
Y te debo tanto, tanto...
Por hacerme creer en algo tan fuertemente, algo que me da esa fuerza, esa vida, esa alegría y esa emoción, esas lágrimas de tristeza,rabia o hasta alegría otra vez, alguien que no habia pensado nunca en la vida que se cruzaria en mi camino y dejaría esta huella tan profunda que está dejando.
Afán de ganar, de superación.
Que ese pequeñín en el que nadie creía se ha convertido en un grande al que todos aplauden al pasar por el pit-lane, después de haber sido capaz de salir el 38, remontar 22 posiciones (cosa que se dice rápido) en solo 2 vueltas, de hacer una 3a posición que sabe a gloria, a triunfo, a cima. A una posición que hoy has demostrado que no se llega superando a los demás, sino superándose a uno mismo. Pero entonces ahora mi pregunta es otra... Puedes superarte aún más?
Si, estoy completamente segura de que si. La razón? simple. Solo tu sabes ser tan infinitamente grande, haciendo que estas palabras que estoy escribiendo salgan de mi mente casi sin pensarlas, porque sencillamente me lo dicta el corazón, porque, solo tu sabes superarte de esa manera, rompiendo récords, ganando batallas, callando bocas, y haciendo que llegue a llorar de rabia por una sanción que en mi opinión es injusta, y al cabo de dos dias llore de emoción como casi nunca. Pero supongo que la razón de este texto no es esta.
La razón de todo eres tu.
Te has convertido en mi mayor razón de vivir. Puedes causarme disgustos, decepcionarme, puedes hacer miles y millones de cosas. Pero te aseguro que pase lo que pase yo te llevo dentro, muy dentro. Y cada vez que vea una foto tuya o escuche tu voz, esa que querria escuchar cada instante de mi vida porque me hace sentir millones de cosas a la vez, me saldrá una sonrisa estúpida como diciendo... miralo, ahí está. Tan increíble como siempre.
Marc, te juro que podria seguir escribiendote cosas hasta que se me acabaran los carácteres si es que esto tiene límite, porque no me cansaria nunca de dirigir palabras de agradecimiento o de admiración hacia ti... Curioso verdad? creo que no hace falta decir mucho más. Solo que, gracias una vez más por ser tu, sencillamente tu... ese pequeño GRAN campeón que me ha demostrado que vale la pena luchar por tus sueños, que no hay que darse por vencido ni aún vencido y que, mientras quede aire, significa que también queda tiempo para seguir peleando.
Que daría todo y más para poder darte un abrazo y decirte, bien hecho, eres el mejor para mi y siempre será asi, (aunque alomejor no te importara,o aunque para muchos parezca una cutrada) y demostrarte una vez más, que si sigo aqui muchas veces es porque tu me has dado esa fuerza para saber mirar hacia delante y convertir la montaña en un granito de arena. Y ya te digo que te lo seguiré agradeciendo eternamente.
Porque tu Marc, tu eres mi héroe. Tu tan fuerte, eres tu, tan diferente.
Creo que debo acabar ya esto... sencillamente porque ni todo este texto  puede explicar ni una tercera parte de todo lo que te escribiria o todo lo que llevo dentro de mi, todas las palabras se quedan cortas para compararte, para describirte. Eres sencillamente... nada. No puedo utilizar nada.

Bueno si, eres Marc Márquez. Y eso, eso, es lo que te hace más grande.

viernes, 14 de octubre de 2011

No elegimos de quien nos enamoramos, porque no se puede controlar, no es algo que ocurra poco a poco, si no que.. te arrasa, como un tsunami...

Si tu me dices ven yo lo dejo todo pero dime ven.

Me levanto un dia más, me visto, desayuno, abro el armario y cojo el primer jersey que pillo, me lo pongo y salgo corriendo como de costumbre. Llego al coche. Que es esto? el jersey me molesta, me lo quito y miro... Un trozo de... hierba? rama? ni idea. Lo quito y me lo vuelvo a poner. Al ponermelo lo huelo. Tu olor. Eso, era un trozo de loquefuera enganchado a mi jersey, olvidaba que no me lo habia vuelto a poner desde esa noche. Y seguia teniendo tu olor. Lo tenia en mis manos, y en mi cuerpo... Y me pinchaba, y me dolia como si fueran agujas que se me van clavando poco a poco. Me recordaba tu ausencia. Hacía días que no hablabamos, supongo que yo evitaba darte conversación para no recordarte aún más, supongo que intentaba hacer otro esfuerzo nulo para sacarte de mi cabeza...

Pero cuando llegas a casa y abres el ordenador, y solo abrirlo ves como aparece una ventanita preguntandote como estás, como llevas todo, y ves, que eres tú el que empieza a darle importancia a las pequeñas cosas, que para hablar no necesito estarte todo el dia encima, que tu mismo te das cuenta que hay cosas que son de dos... Ese momento, no puede describirse, esa sonrisa tonta, ese tembleque, todo...
Que no sé lo que quieres, que lo mejor es olvidarte y dejar pasar todo esto lo antes posible, que intentar que ''un clavo saque otro clavo'' es la decisión más acertada... Lo sé, y soy más que consciente de ello.
Pero tengo claro por encima de todo... que si tu me dices ven, yo lo dejo todo.

domingo, 2 de octubre de 2011

-Lo siento...
-Porque?
-Por hacerte pasar por todo esto...
-Calla, esto es de los dos, no acepto tus disculpas...
-Pero, porque no me lo has dicho antes?
-Porque no queria preocuparte... como casi no hablabamos, como estabas tan raro...
-Eres tonta...
-No, sabes que no...
-Si, te crees que hubiera dejado que pasaras sola por esto? Sé que me he portado como un idiota contigo, que te he jodido, y lo siento, de verdad que lo siento supongo que por esto no me lo has dicho antes, pero no ves que me importas?
-Yo creia que...
-Yo sigo creyendo que eres tonta... (sonrie)



...
Y pensando, sinceramente te quiero asi, tal como eres y como sé...

jueves, 29 de septiembre de 2011

Puedo verte parado ahí, con el verano enredado en tu cabello. La primera semana de Junio, el primer dia de mi vida. Mi voz tembló cuando dije ''hola'' y desde esa palabra ya no pude tomarme nada con calma... Aún no puedo creer, la forma mágica en la que me miraste...Ahora las noches se tornan frías, tu cabeza está en otra parte, y hacemos lo mejor para fingir...
Las olas suenan más fuerte, y el frío más intenso. Estoy perdida sin el.... mientras el verano y esto se termina.
Culpemos a Septiembre, porque duele recordarlo...
Podemos luchar para poder quedarnos en el momento, pero Agosto se ha ido, y  aún cuando caiga el sol, espero que no lo perdamos todo, porque ningún verano dura para siempre, solo culpemos a Septiembre...
Dibujamos corazones, y reímos cuando las olas borraron nuestros planes... No, nunca lo supimos, pero decían la verdad, todo iba a acabar... Todavía puedo escucharte reír, cuando nos escapábamos una y otra vez, no, nunca nos importó, era pronto para tener miedo.


Aún puedo verte parado ahi, con el verano enredado en tu cabello.
te quiero...

lunes, 26 de septiembre de 2011

Supongo que esto es lo que hay... no sabes como jode tener que renunciar a aquello en lo que no dejas de pensar todos los dias.




(no vull dir-te adeu però és el que hem de fer, i les coses passen i els nostres camins es separen)

jueves, 22 de septiembre de 2011

Que si pasamos aquella noche mirando las estrellas y yo no miraba al cielo... era porque la única estrella que quería ver eras tu...

En un pequeño instante, un momento de debilidad.

Es de esas tardes en las que desearía poder salir corriendo y gritar, gritar hasta no poder más... hoy es de esos dias en que siento que te echo de menos...  Y no quiero necesitarte. Pero seguir queriendote es... inevitable. Que aún recuerdo el roce de tu piel y tu suave piel caliente enmedio de la nada. En nuestro mundo, ese en que no hacia falta nada más que tu, y que yo. Donde paramos el tiempo y no haciamos nada más que besarnos y susurrarnos que nos ''querremos más que nadie pa que no corra ni el aire entre tu y yo'' deshaciendonos poco a poco entre los dos... siendo tu latido. Y tus ojos esos que me miraban acompañados de una sonrisa traviesa, esa que hacian esos labios que tanto me encantaba morder. No tienes que decirlo, no vas a volver... ya buscaré que hacer conmigo...  Es lo que pasa, nos lanzamos, y esperamos poder volar.Y cuando caes te preguntas ¿por qué he saltado? y ya sabes que sólo hay una persona que puede hacerme creer que vuelo... y eres tú. Recuerdo la primera vez que te vi, recuerdo la primera vez que llegué a pensar que debería tenerte o moriria, cuando pensé que ya nada podia irme mal porqué te tenia a ti... . Pero luego, luego... Ya se que crees que tenemos que seguir así hoy y yo no quiero que lo hagas. Supongo que si te quiero debería apartarme de ti… supongo que no me queda nada más aparte de recordarte cuando fuimos dos en uno y uno en dos. Cuando me encantaba que me hicieras callar con un beso...

jueves, 16 de junio de 2011

As I fall.

I ja no sé que més fer...
Vull acabar ja, desconnectar, viure, sentir, tant d'esforç per a què? PER A RES. Vinga, i ''mañana otro dia, otro dia igual'' erdhnjkdnjh jo no sóc d'aquesta actitud, però es que ara mateix, no puc. NO PUC. Increible. Si va amunt, aixeca't, ànim. Si vinga i que més? que de les caigudes se'n aprèn, vale. Que et fa més fort? bueno. Però es que jo ara mateix no sé res. Ni on sóc ni que fer ni com actuar. Terra menja'm, engulleix-me fins que se'm passi tota aquesta merda sisplau...




So much for my happy ending.
http://www.youtube.com/watch?v=s8QYxmpuyxg

jueves, 26 de mayo de 2011

brbrbbrbrbrbr :)

don't hold your breath dice:
UNA MERDA
et penses que nose que em vols deixar fa temps joder
amb lo que jo havia fet per tu
i m'ho pagues així..
nosé com més dirte que ets la meva vida i sempre ho seràs
que si vam passar totes aquelles nits mirant les estrelles i no en vaig mirar ni una va ser perquè l'única estrella que volia veure eres tu...
i no estaves al cel..


menys mal que les dos primeres frases no son veritat aqjgnklnhjl:DD meeeduzon(L)

miércoles, 25 de mayo de 2011

T'estimo.

Porto temps pensant que aquest combat dura massa. Moltes vegades penso en on ets, que fas, en que necessito, res, una estona amb tu… Pot ser que realment busqui normalitat entre nosaltres? O que potser hagi deixat de buscar alguna cosa en especial? Sé, comprenc que el temps passa i com dius tu... posa les coses al seu lloc. Em mata l'espera. Em mata estar així, i  ho saps. Millor viure matant-me que perdre't, també és veritat. Jo ara mateix no sé que faria sense tu. No puc viure si em faltes. Així com sempre et dic que tot el que ve, ve i se’n va, també et puc dir que encara que el dia estigui trist, alegria, que demà pot ser massa tard. Tu m'ho recordes sempre, que quedi clar. En realitat, ets com la soga que m'aguanta i m'afoga al mateix temps... També tenim tantes promeses sense complir... Però no m'importa, ja saps que és el que et vaig demanar... que no em deixessis d'estimar. 


PD: Sé que si veiesis això em mataries. Tu no voldries veure'm així, ho sé. I per això encara t'estimo més... (si, sóc rara, ja ho saps)

La sonrisa más preciosa que existe.

Y ahí queda conmigo, mi corazón dormido, dejando de latir, intenta seguir y se apaga. Y ahí caí profundo, al hielo en un segundo, no hay ya más que decir,se queda conmigo esta nada.. Vete tranquilo sigue, busca otro mundo, vive, será mejor así... Y me faltaron versos, asumo y sigo presa pero hay más que decir: no puedo seguir si me faltas... No puedo seguir si me faltas. Última línea juntos, verso acabado punto. No hay nada más que decir, se queda conmigo esta nada.

sábado, 7 de mayo de 2011

The lazy song.

http://www.youtube.com/watch?v=fLexgOxsZu0


Today I don't feel like doing anything,
I just wanna lay in my bed.

Don't feel like picking up my phone,
so leave a message at the tone
Cus today I swear I'm not doing anything!


(FOTO DE BERLÍN, ara fa uns mesets:D)

jueves, 5 de mayo de 2011

Desde la nube dejarse caer, ser como el agua que vuelve a llover...

martes, 26 de abril de 2011

Lo que la lluvia nos enseña, es lo que nadie puede escribir, lo que se escucha cuando tiemblas, lo que te acercará hasta mí, igual que entonces será siempre, lo que dejaste sigue ahí, todos los sitios, los Diciembres están donde los escondí, las cosas pierden su sentido si no me llevan hasta tí, y no te miento, cuando digo, que tu mirada sigue aquí. Que algunas noches me recuerdes, que no me dejes de sentir, yo andaré cerca por si vuelves, por si vuelves esas palabras a decir... Esas palabras a decir, lo que nadie puede escribir, lo que se escucha cuando tiemblas, lo que te acercará hasta mí...

sábado, 23 de abril de 2011

Si estoy sola tú me acoges eres mi fiel compañía, mi guía, mi faro de Alejandría, si me veo perdida, te miro y elimino la tristeza de un suspiro.
Das sentido a mi existencia, tú sola presencia merece mi reverencia, porqué tú me diste un don, fuiste mi espada.
Desde la nada me abrazas, no prohíbes ni amenazas, tan romántico y auténtico, tú nunca te disfrazas, como un hada y un verdugo firme escudo en la batalla, tú, eres a quién acudo si los otros fallan...
Me das retos , aventuras y responsabilidad,, me exiges crear, me haces temblar, soñar, me curas, me eliges para hablar si las calles están mudas, me desnudas con ternura y siento tu tacto y tu olor, eres todo lo que tengo y amo, como música al brotar en las notas de un piano.
Tú me alegras, me invades, me evades, alejas las tinieblas, y me resucitas siempre, nunca me mientes, eres el recipiente dónde mis lágrimas se vierten.
Llegas y me das oxígeno, mi único somnífero, no sé como podía vivir sin percibir tu melodía, viviendo en do, re mi fa, fuiste y serás la banda sonora de esta tragicomedia...
TÚ, rey entre mil reyes, cumbre entre mil valles, me levitas y evitas que tanto odio me ametralle.
Eres tú, mi suerte, eres tú, tan fuerte, eres tú, tú, tan diferente, surges y la vida olvida la muerte.
Y es que tu son me sedujo, tu luz me dejó perpleja y cuándo caí, reviví como el sol, bebí de tu elixir y resistí los golpes, si fuí torpe encontré por fin mi norte, mi soporte. Tú das esperanza, aliento y vida, haces eficaces las frases que esta boca diga.
Eres mi balanza, mi paz, y mi druida en la fatiga, solo tú haces realidad todos los sueños que persiga, porqué sin ti no hay destino, solo piedra y mil caminos, y sin ti, soy un mimo temblando en el camerino.
Pero tú acoges mis voces si me ves desorientada, eres la llave immortal que abre este presidio mental, despiertas mis emociones, sensaciones sin control, como el solo de una guitarra eléctrica que el silencio rompe.
Tú me haces respirar calma cuándo llego ahí donde todo acaba y nada se va, eres la métrica enigmática que envuelve mi ser y lo salva, el idioma con que los dioses hablan, eres música.
Eres tú, mi suerte, eres tú, tan fuerte, eres tú, tú, tan diferente, surges y de repente la vida olvida la muerte.

domingo, 17 de abril de 2011

Feia temps que no em sentia tan enamorada de la vida... Per fi, he tornat, ''y más fuerte que nunca''. Feia temps que no em sentia tan bé. Com pot ser que una competició m'aporti tant? i si creia enfonsar-me, pam, pensava en tu i em donaves força (si, em refereixo al campió del món que ja té 18 anys). També haig de donar gràcies als que ja no hi són, per haver-me fet més forta. I als que he conegut, dels qui en quedaràn pocs, però de veritat. S'ha acabat. ''Que dure lo que dure'' però ara si. Si, puc dir-ho. Avui, sóc feliç. (Feliços 19 allà on siguis, que sigui feliç no vol dir que no et senti dins meu i que no et trobi a faltar)

miércoles, 13 de abril de 2011


TORNAREM A SORTIR, TORNAREM A COMENÇAR, TORNAREM A LLUITAR, TORNAREM A GUANYAR.

martes, 5 de abril de 2011

Un día comprendí, que el silencio a veces dice más que mil palabras, que tomar una mano no significa atar a un corazón, que no se debe correr detrás de alguien que siempre huye de ti, que el amor te lo deben demostrar y no se debe mendigar, y que a alguien a quien queremos solo se le puede desear toda la felicidad del mundo aunque no esté a tu lado... like you, my light; 93#

domingo, 3 de abril de 2011

www.rtve.es/alacarta/videos/motogp/cluzel-tira-marquez/1063374/ Las imágenes hablan por sí solas, aunque yo aún tengo la imagen de ti, estirado en el suelo... Se me ponen los pelos de punta solo de pensarlo... Y tus ojos llorosos, esos mismos que iluminan mi camino y que normalmente se conjuntan con tu sonrisa, con esa voz que me hace sonreír a mi cada vez que la escucho, con todo lo que proviene de ti... No hace falta decir nada más... Simplemente, que la cosa que más deseaba en ese momento era estar a tu lado, y decirte que para mi y para todos, sigues siendo el mejor... que Roma no se construyó en un dia, y que, eres todo mi mundo. #93

sábado, 2 de abril de 2011

Y es que yo soy tan pequeña y tu mundo es tan grande, que por mucho que grite no vas a escucharme. Aunque sé que es difícil encontrarte, y que se cruzen nuestros caminos, yo vivo en ti. Solamente en ti. Y por eso cuenta conmigo, para dar lo mejor que hay en mí, para atarme contigo y decirte que sueño con un mundo para dos, donde no necesito nada más, que tus ojos y tu voz... Siempre contigo en la mente, en un mundo demente, ya ves...

sábado, 26 de marzo de 2011

Me he perdido. Lo acepto, me hundí en tus palabras, en nuestros sueños... nuestros proyectos, nuestras ganas de vernos, nuestra lujuria encerrada entre pestañeos.
Recuerdo la última vez que te vi de aquella manera, tu cara de estúpido malote y mi cara de cabrona con tacones. Ardía algo entre nosotros, algo tan grande que conseguía dejarnos distantes... dejando el frenesí en segundo plato. Y me quedé con hambre. No bastó con comernos con los ojos como siempre, con tantear las bocas a dos centímetros... no pudimos. Y no pude. Y... bye bye.
Et gires, em mires, em somrius, et somric. No cal dir res més. Ja pot parlar-me tothom que jo estic centrada en estudiar cada una de les teves faccions facials, cada un dels teus detalls que em conec tant i tant bé, cadascun dels teus gestos, de les teves manies, les teves virtuts i defectes.
Ets... tu. No hi ha més.
I de cop vens cap a mi i em somrius un altre cop. I jo torno a pensar que ets massa per ser real. Un altre cop ho torno a pensar, si. Ostres. Es ben cert que només tu em saps treure el somriure d'estúpida que em treus.
I tu segueixes mirant-me quan ets lluny.
I jo segueixo mirant-te amb l'esperança que te'n adonis que sóc la mateixa que fa un any i dos mesos.
Odio aquesta situació. Cada batec es fa més lent, es increíble el buit que deixes quan te'n vas...

viernes, 25 de marzo de 2011

Tienes la cara más bonita que yo haya visto jamás.
Tienes esa maldita fuerza, que me ha enganchado y no me va a soltar.

Tu olor me inspira, tu voz me incita a que mi risa nazca sin pensar, a que mi estómago esté cerrado, y me hago daño porqué sé que no estás, sé que no estás...

Y si pudiera tenerte y quererte a la vez, y si tuviera tu amor no sufriría por ver que no te tengo, y me pierdo y te quiero tener...
Y si estuviera a tu lado moriría por ser esa que cuida de ti, esa que sueña con ser tu amor eterno, ese trozo que quiero tener, que quiero tener...

Es cada gesto una obra maestra que tu regalas sin saber porqué, que lo que nace y tienes dentro es todo arte que haces sin querer. Mirar tu cara es mirar un sueño que esta a mi alcance y no puedo tener.


(Y si estuviera a tu lado moriría por ser, esa que cuida que ti, esa que sueña con ser tu amor eterno)



Algo puede mejorar, algo que pueda encontrar, algo que me de ese aliento, que me ayude a imaginar y yo lo quiero lograr, ya no quiero recordar y darle tiempo a este momento, que me ayude a superar, que me de tu sentimiento...

Puede ser que la vida me guie hasta el sol, puede ser que el mal domine tus horas,o que toda tu risa le gane ese pulso al dolor, puede ser que lo malo sea hoy....



DON'T HOLD YOUR BREATH!



:)

jueves, 17 de marzo de 2011

NERVIS NERVIS NERVIS NERVIS NERVIS



esperem que vagi tot bé... (tu eres mi mejor opción;93*)

martes, 15 de marzo de 2011

Buscando la felicidad a veces nos perdemos. Cuesta ver que el final de un camino es el principio de otro. Hace tiempo que no me pasa. Y es que cuándo notas que puedes llegar a tocar con la yema de los dedos eso que has estado soñando toda tu vida, solo te importa el hoy, el presente, y lo que queda por venir. Nunca debes desistir de tu sueño, aquello que buscas durante tu vida, igual que la felicidad, solo debes mirar las señales que lleven hasta él y ser consciente que si el corazón pensara dejaria de latir, y que la razón a veces confunde los sentidos, o pinta de una manera equivocada aquello que no lo es.
Cierto es que nos empeñamos en buscar la felicidad día a día.
En lo que hacemos, decimos, pensamos, y creemos. Aquí es donde apareces tu. La causa de mi estúpida felicidad permanente.

lunes, 14 de marzo de 2011


Acostumo a pensar en tu d'aquesta manera, com el meu sol, el meu sol particular, la llum que compensa de sobres a les meves ombres...

sábado, 12 de marzo de 2011

En un pequeño instante, un momento de debilidad.

El mismo error constante un paso adelante y dos atrás... La misma piedra en un camino del que no veo el final.
Mientras seguimos como ayer, huyendo de una realidad, a la que no le caigo bien, o es ella la que me cae mal. Riendo para olvidar, llorando por necesidad, y aunque no quise mentir, tampoco dije la verdad...
Tal vez, me sobra el dolor, me falta el valor... para decirte adiós.
Y sigo alzando la voz, cantando la misma canción, que un dia me hizo pensar que el amor es cosa de dos, era cosa de dos.
Nada cierto, nada nuevo, nada más que lo que quieras ocultar tras una máscara que no me deja ver lo que hay detrás, para saber que nos pasó, para saber lo que hice mal.
Tal vez... me sobra el dolor, me falta el valor... para decirte adiós.

jueves, 10 de marzo de 2011

Esperando un aviso, te enfrentaste al mundo.

Hoy me siento tan grande, por tenerte a mi lado, me regalas la vida, que sin tí yo no valgo... Tienes ese silencio, esos ojos tan magos. Y nada te haría tan especial, discutir o hablar, comunicarte de forma que te entiendan tantos, tienes ese don que te hace mejor sensibilidad, mucho cariño que regalar, te necesito tanto...
Y pensando, sinceramente te quiero así, tal como eres y como sé.
Más que nunca necesito algo que me haga ver que no todo es un recoge que nos vamos, y que el miedo a equivocarnos no es tan grande como parece, como tenemos. Porque el miedo siempre hace todo triste, hace que todo quede del ''otro lado''. Y nos deja aparcados y equivocados en un sitio lleno de abrazos vacíos,dónde hay hielo en los ojos y apenas hay aire y parece que el cielo ha caído. Y que ya llega un punto en que el miedo nos frena tanto, que pierdes el sentido, y te equivocas aun más. Porqué consigue hacerse más grande en estas manos. Y lo siento aquí dentro. Y quiero contar con alguien para hablar de dolor, y que me escuche cuando alzo la voz y no sentirme sola. Eso es lo que hace el miedo. Domina las horas, domina tu risa, se alia con el dolor. Aunque lo malo solo sea hoy. Tenía ganas de decirlo. Van jugando. Van rompiendote. Naces y vives solo. Gran verdad. Espero que algo que pueda encontrar me de ese aliento, me ayude a imaginar.

ALGUIEN COMO TU. Para darme fuerza, sentido y alegría.

miércoles, 9 de marzo de 2011

Take my hand.

Cierra los ojos y no me dejes ir, no me dejes ir. Cierra los ojos, no te dejaré ir. Toma mi mano esta noche, no pensemos en mañana, encontraremos un lugar para ir, toma mi mano esta noche. Porqué la ciudad dormirá y nosotros estaremos enloqueciendo en la calle. Y si pudieran vernos, dirian que estamos locos, pero sabremos perfectamente que ellos no entienden. Y como siempre te miraré y logarás hacerme sentir viva, si me pierdo, tu luz me guiará, tu sabrás ser como mi casa...

TAKE MY HAND TONIGHT, LET'S NOT THINK ABOUT TOMORROW, TAKE MY HAND TONIGHT, WE CAN FIND SOME PLACE TO GO, BECAUSE OUR HEARTS ARE LOCKED FOREVER AND OUR LOVE WILL NEVER DIE...

martes, 8 de marzo de 2011


Quan jo necessito qualsevol lloc per arrepenjar-me, per refugiar-me.
Quan la ingravidesa i la falta d'aire abunden
Quan no hi ha ni una gota de llum que ilumini la nit.
I quan el temps es clava endins.
I quan tot sembla fer mal.
EN CADA RESPIRACIÓ QUE FAIG, TU ETS LA ÚNICA LLUM QUE VEIG.



NO, THERE'S NO LIFE AFTER YOU.
(you're the only light I see...)

miércoles, 2 de marzo de 2011

'Cause nothing lasts forever, and we both know hearts can change, and it's hard to hold a candle in a cold November rain.
But lovers come, and lovers go. And now, no one is really sure who is letting go away, walking away.

If we could take the time, my head could rest, just knowing that you were mine, all mine. So if you want to love me, darling don't refrain, or I will end walking in a cold November rain.

And when your fear subside, and shadows still here, when there's no one to blame, you know that we can find a way, cause nothing lasts forever even cold November rain.


www.youtube.com/watch?v=8SbUC-UaAxE
(Don't think you don't need somebody, don't think you don't need someone, 'cause everybody needs somebody, you're not the only one...)

martes, 1 de marzo de 2011

Sabes? sabes que te digo? si no la llenas tú, no! si no me llenas tu no me llena cualquiera!
Y yo, y yo... he pasado buscándote una vida entera...
Cansadita estaba de tener que buscar, por las calles, los sueños, la tierra y el mar, si no la llenas tú no, si no me llenas tú es que no me llena cualquiera, y no quiero más piedra papel o tijera.
Y no sabes lo que eres porqué nunca es suficiente. Sigo pensando que nunca es tarde, y que necesito verte aqui, porqué tu mirada me hace grande, porqué nada es más importante que tú, porqué todo un mundo anclado eres, todo un mar para perderme.

Quisiera ser el aire que escapa de tu risa, quisiera ser la sal para escocerte en tus heridas, quisiera ser la sangre que envuelves con tu vida, quisiera ser el sueño que jamás compartirías, el jardín de tu alegría, en la fiesta de tu piel:)

lunes, 28 de febrero de 2011

just like a dream to me.


Even my world is falling apart when there's no light, to break up the dark that's when I, I look at you.

(Only in your eyes I can see the truth, only seeing in I know that I'm not alone.)
Hoy he saltado a la calle sin corazón de repuesto, y voy siguiendo la huella de algun perfume barato, del brillo de una botella, del susurrar de unos labios.

Te veo y siento miedo, tengo los ojos rojos, la cabecita loca, el corazón despierto, no sé como llevarte a mi rincón secreto.
Se me acaba la noche, la salud y el dinero, no te pierdo de vista y ya te echo de menos, no quiero ningún gramo que no sea de tu cuerpo.

Y ahora para ver las estrellas nunca miro al cielo, porqué ya sé volar sin motores aunque amanezca en el suelo. Cierto es que no sé como convencerte de compartir los febreros. Porqué cierto es que entre tu y yo está la realidad, una pared de cristal y 100 toneladas de soledad.

domingo, 27 de febrero de 2011

you're perfect to me..


Encara recordo quan vaig veure't per primer cop, 15 anys i batent rècords. Avui en fas 18. 18 anys on has fet mil i una coses que molta gent de la teva edat haguèssim volgut fer, o ni haguèssim imaginat que algú de la nostra edat pogués o arribaria algun dia a fer-les. Però llavors apareixeres tu trencant esquemes. Que sàpigues que sempre seré al teu costat recolzant-te en tot el que tu facis, i si cal per recordar-te un cop més que ''después de la tormenta sale el sol'' i que tens gent com jo al teu costat, sempre i per sempre (almenys jo).
Ets enorme per mi Marc, no hi ha dia que no et tingui ni a la boca ni al meu pensament. I es que no t'admiro només per haver guanyat un campionat del món amb 17 anys, sinó també per ser com ets (no cal dir-ho, humil, treballador, tímid però extrovertit a la vegada, amb el cap centrat i els peus a terra... i tot això entre moltes altre coses que sincerament, espero descobrir algun dia) i també per demostrar-me que si caus t'has d'aixecar, i que si una prova o cursa o el que sigui no va bé, has d'aixecar-te i amb sang freda mirar endavant, i seguir, que si cal a la pròxima podem fer baixar una estrella, o ''simplement'' salvar un mundial (Estoril), o com la majoria de cops, hem de saber continuar el nostre camí.
Dir també, que una de les coses que també tinc clares sobre tu, es que mai estaré perduda, perquè tu, tu em marques el nord, em dons força quan ningú mes ho pot fer, sentint-te parlar, veient el que has fet.. es increible de veritat, ETS INCREIBLE.
No m'allargaré més, sobren les paraules, ets la cosa més gran de la meva vida i no ho dic per dir, t'ho asseguro, com dic sempre SEMPRE SERÀS LA MEVA MILLOR OPCIÓ.
Moltes felicitats Marc, disfruta els 18 com t'ho mereixes, que t'ho mereixes tot i més.
PD: Saps que es la cosa que més em va captar de tu? quan vaig veure't per primer cop... jo em vaig mirar l'esquena i portava el 93 ben gran de color blau, suposo que no cal dir res més.
17-2-2011

viernes, 25 de febrero de 2011

I torno a repetir que ningú podrà entendre mai aquest sentiment. Com pot una personeta com tu, aquest petit gran pilot, tenir una... osti es que ni jo ho sé. Ets indefinible, indescriptible i a la vegada sobren les paraules.
Que si, que no m'importa el que diguin, el que em diguin, el que pensin. Ets per mi la cosa més gran.
Diuen, que ens passem la vida buscant alló que anhelem, una cosa que ens doni força, ganes, il·lusió, motivació. Però que poques vegades es troba. Saps? a mi ja no m'importa el que diguin, com ja he dit abans. Perquè? simple. Doncs perquè t'he trobat a tu (la meva raó de viure). Per tant crec que haig de donar-te les gràcies per canviar la meva vida, o simplement pel simple fet d'existir. Tu saps que sempre seras la meva millor opció...
Pot ser que realment les coses hagin canviat? A vegades necessitem un alicient per seguir caminant, per seguir endavant... M'ho vas demostrar en el seu temps i m'ho segueixes demostrant sempre, per això suposo que ets i vas ser tan important.
Odio tot això, a vegades em fas sentir tant petita, tant estúpida... De veritat es que no sé ni com expressar-ho. Suposo que és el cansament el que em fa ''insensible'' o realment no em fa res parlar amb tu d'aquesta manera? realment odio tot això?
Em confons com ningú de veritat, no sé, de moment... sembla que no fa tant de mal com em pensava, és un bon senyal. Que potser sento una mica d'impotència, un pél de ràbia? No t'ho negaré, però suposo que l'espineta que tinc clavada no se'm traurà ja mai més. O si? ara només fa falta temps per mirar com es pot solucionar, i com l'espineta aquesta pot esmicolar-se sense fer mal :)

I've made wrong turns, once or twice. Bad decisions, but that's allright. You can see it, welcome to my silly life..
Mistrated in this place, feeling like ''miss no-understand'' , ''miss no-way, -it's- all- good'' but it didn't slow me down.
Mistaken, always second guessing, underestimated, look, i'm still around.
Don't you ever ever feel like you're less than all, like you're nothing? It's complicated but you have to look how big you can make it.
(y ahora mientras el mundo gira yo me trago el miedo, es tan ''agradable'' la mentira... por eso traté y traté y traté de evitarlo, pero me pasé y por eso fué una perdida de tiempo, asi que ahora solo me resigno a pensar que you're fucking perfect to me(:)

viernes, 18 de febrero de 2011

Duele perdonar pero más duele olvidar, por eso nunca te dejaré de querer..


y en tu sonrisa y en tu voz, aun queda algo de los dos...

sábado, 12 de febrero de 2011

¿Y si asumimos que todo se ha jodido pero seguimos juntos? Podemos aceptar que discutimos mucho, que ya apenas nos acostamos, pero que no queremos vivir el uno sin el otro. De ese modo podemos pasar la vida juntos. Infelices, pero felices de no estar separados.
-Nunca he dicho que no te quiera.
-Tampoco has dicho que lo hagas.
-Siempre le buscas tres pies al gato.
-Todo sería más fácil si me dijeses la razón por la que no quieres que estemos juntos.
-Tú y yo somos como un coche mal asegurado. No cubrimos los daños a terceros, enana.
-No sé si reírme o llorar.
-Ríete, que estás más guapa.
Ara mateix m'apareixes aquí davant i t'escanyo, et juro que et matava. ES POT SABER QUE HE FET JO? QUINA RÀÀBIA! M'estàs 4 dies sense dir res i el primer que em dius es un no cal que diguis res. I DESPRÉS A SOBRE SÓC JO! JODER! Que el meu gran error va ser estimar-te com ningú ha fet i com ningú farà, ho sé, I SÉ QUE HAIG D'ASSUMIR-HO, i el dia que tu ho assumeixis serà massa tard, perquè jo vull oblidar-me de tu, vull oblidar-te, vull recordar sense fer-me mal, més mal.
PERQUÈ ETS COM LA SOGA QUE M'AGUANTA I M'OFEGA AL MATEIX TEMPS? Avui fa un any que em vas deixar, i avui justament AVUI ens hem tornat a barallar desprès de tant de temps. Odio tot això, ho odio i ara mateix t'odiot'odiot'odio a més no poder.
Perquè vam tenir que deixar enrrere tots aquells sentiments? Perquè vam voler acabar amb tot allò? Encara em ressona el teu últim t'estimo a l'orella, encara recordo com em miraves, com em tocaves, com si fos la nina més fina, la nineta dels teus ulls, la cosa que protegiries fins la fi del món... Perquè vam preferir amagar-ho tot? Deixar que acabés? Posar fi a la nostra història, la que durant tant de temps havíem estat buscant? Jo volia continuar encisada pel teu somriure, m'era igual viure com una estúpida enamorada de tu, SI, I HO CRIDARIA FORT, ESTAVA ENAMORADA DE TU! Ara penso realment si sempre has sigut així o es que realment mai et vaig arribar a conèixer del tot. Perquè tens por a enamorar-te? T'ho diria 50 cops més si fes falta, saps que aquest és el teu gran error.
Ara mateix em tens ràbia, però saps perquè? Perquè saps que sóc la única persona d'aquest món que t'ha aconseguit canviar, perquè saps que quan em veus no pots amagar res, que se't posa aquell somriure de qui està enamorat, i intentes amagar-ho, però em busques a cada instant com si fos l'últim en que poguessim estar junts, perquè saps que sempre m'has volgut. I no, no és per tirar-me flors ni res per l'estil, saps que sovint faig justament al contrari. Però et fa por tot això. Et fa por enamorar-te perdudament de mi i que algú pugui ''controlar-te''. I tu creus que no ho sé. I amb això podria fer-te mal, molt mal. Però no. Jo no m'oblido de qui has sigut en la meva vida. Vas ser la raó per la que m'aixecava durant un temps. I tampoc em fa por reconèixer tota la nostra història. Jo no m'amago. Jo no tinc por.

domingo, 6 de febrero de 2011

Por los besos que aun nos quedan en la boca, por los miles de homenajes que nos dimos, por nadar y no guardar nunca la ropa, por los dedos jugetones del destino, porque fuimos lo que fuimos, porque fuimos lo que fuimos...


(Porqué puesto a confesarte, aun tengo miedo a tenerte delante, porqué en cuanto me descuido me atropella algún recuerdo en el pasillo, porque no puedo negarte, que te quise sin querer y más que a nadie...)

miércoles, 26 de enero de 2011

DESESPERACIÓN.
Un campeón del mundo cae, un campeón del mundo se desespera, un campeón del mundo llora, se levanta y sonrie, sueña, lucha, se preocupa, mantiene la cabeza firme, la mirada al frente, la mente fría, no olvida sus orígenes, mantiene los pies en el suelo. Un campeón del mundo hace feliz a los suyos; a los que le siguen, a los que quiere, y a los que faltan por nombrar. Un campeón del mundo demuestra que nada es imposible. Un campeón del mundo extrovertido e introvertido a la vez. Un campeón del mundo que me ha cambiado la suerte, que me ha cambiado la vida, que me ha cambiado todo. Un campeón del mundo que me ha enseñado que si caes te levantas y sigues. MI CAMPEÓN, lo más grande de mi vida. Y aún no sabeis quién es él? Su nombre es Marc Márquez, su pasión el motociclismo, y es todo un campeón del mundo.

Tothom necessita inspiració, tothom necessita alguna cosa, alguna cançó per exemple, una bonica melodia per acompanyar quan la nit sembla interminable. Jo et necessito a tu. per exemple. Perquè ningú ens garanteix que aquesta vida sigui fàcil. Però jo sé que quan el meu món s'estigui enfonsant, que quan no vegi cap llum per iluminar la foscor serà quan hauré de mirar-te per iluminar-ho tot. O quan les onades estiguin enfonsant la sorra i no pugui trobar el ''camí per tornar a casa'', també sé que tu em donaràs una raó per seguir. Perquè només en els teus ulls veig la veritat, perquè et necessito com l'aire que respiro, i tu sempre saps aparèixer com un somni, perquè la teva llum, cada color que hi ha en tu, en mi, em dona força, i tu, per mi, ets la cosa més bonica d'aquest món.

Un dia algú va dir que pots tenir el que vulguis si sacrifiques tota la resta. El que en realitat volia dir, és que no hi ha res que no tingui un preu, així que abans de lluitar pensa en el que pots perdre.
A vegades ens toca a nosaltres mateixos prendre aquesta decisió, i normalment el sacrifici és major al que nosaltres podem suportar.
Si almenys el somriure fós sincer i de veritat...

miércoles, 5 de enero de 2011

Te aseguro que nunca nadie entenderá todo lo que siento por ti. Ni me conoces, ni siquiera sabes que existo, pero para mí, para mí eres la razón de mi vida. Siempre serás mi mejor opción. Que en todo el dia no dejo de pensar en que estarás haciendo, hacia que camino estarás mirando, a quién le estarás haciendo una de esas sonrisas que tanto me enamoran, uno de aquellos gestos que yo valoro como el último que fuera a ver en vida, aquella voz que reconocería hasta con los ojos cerrados, la que querría escuchar en cualquier instante de mi vida aunque fuera solo eso, tan solo un instante.
Porqué un dia dejaste de ser tú, para serlo todo.
Y si, parece realmente estúpido, ilógico, verdad? Nunca hubiera imaginado que una persona llegara a tener tanto efecto en otra. Porqué nadie conseguirá lo que tu has conseguido en mi. Ni siquiera ahora me lo creo.
Si pudiera mirarte a los ojos, y decirte todo lo que seria capaz de escribirte, seria tan fantástico.. Pero bajemos a la tierra, cuando te vea me pondré a temblar y me limitaré a sonreir, a sonreirte con la esperanza de que te des cuenta, que has cambiado mi vida, que eres la luz que ilumina mis dias, que por ti estoy aqui, por ti sigo, por ti haria lo que fuera, porqué si tengo que dar la vuelta al mundo la doy, y si tengo que hacer bajar las estrellas lo hago, y si tengo que remover todo para ver una sonrisa, lo remuevo... Porqué verte sonreir, verte ganar, ver como con sangre fría ''salvas los muebles'' (como dirias tu), ver como delante de cualquier situación, aquella en la que pocos, y yo no me incluyo, creerían que está todo perdido, que ya no hay nada que hacer para arreglarlo, tu te levantas y te pones en contra del destino y del mundo y demuestras que todo tiene solución en esta vida, que después de la tormenta sale el sol, y entonces me vuelves a demostrar que eres lo que más quiero en esta vida.
Porqué yo, yo Marc, creo en ti, y lo hago como nadie más lo hace, y como nadie más lo hará.

domingo, 2 de enero de 2011


He trobat una raó, una raó per existir.

Quan vaig veure't per primer cop, va ser impresionant. ''El pequeño Marc Márquez, con solo 15 años, consigue el primer podio después de una gran carrera en Donington'' vaig veure't somriure per primer cop. ''Tiene que llevar un lastre para añadirle kilos, ya que solo pesa 46,y hace 1.50 de altura y no llega al peso mínimo''. Vaig mirar-me a mi. Sempre m'havien dit que era petita de físic i que en el meu esport era un desavantatge. Vaig tornar a mirar cap a la televisió. 93? no m'ho creia. Portaves un 93 a la moto! Vaig mirar-me l'esquena. Un 93 ben gran de color negre. Vaig anar al meu armari i vaig treure la samarreta de campionats. Un 93 ben gran en color blau. Casualitat? Penso que en aquesta vida no existeixen les casualitats. Vaig anar-te seguint dia a dia, carrera a carrera. Tothom em deia com no podia admirar a un Valentino Rossi, o a un Casey Stoner que acabava de ser la revolució de Moto GP l'any 2007. No. Jo deia que un noiet dit Marc Márquez de la categoria petita arribaria a ser el més gran. Vas anar lluitant cada carrera per estar a davant. Moltes vegades queies, me'n recordo perfectament. La moto no era bona, es veia des de lluny. Però no m'importava, jo tenia, tinc i tindré per sempre fe en tu. Com ja he dit, vaig descobrir-te la primera vegada que feies podi, tot i que ja t'havia sentit. Era la teva sisena cursa. No havies participat a les dos primeres, ja que tenies el cúbit i radi trencat, i vaig sentir alguna cosa d'una remontada a Estoril, (de la posició 26 a la 18), també vaig enterar-me (si, no et donaven gaire importància i vaig buscar-ho) que en el teu quart gran premi vas puntuar per primer cop, acabant 12é i sortint des de la 20a posició. A Le Mans vas caure a la sisena volta. I a Montmeló vas aconseguir la teva posició més alta des del moment, la 10. Llavors vas entrar per primer cop a la història. (A la segona foto es pot veure el ''nen'' que eres) i vas entrar també dins la meva història. N'estava tan orgullosa! Llavors va venir Assen, on no vas acabar, Alemanya, Brno (on tampoc vas acabar), Misano, Indianàpolis (on vas quedar 6é sortint 13é), Motegi (abandones), Phillip Island (on et penalitzen i quedes 9é)... I la pitjor. Malàsia. Vaig engegar la televisió per veure't. On eres? Jo et buscava per tota la graella de sortida com una desesperada. Llavors van donar les imatges del teu accident. Mare meva, se'm van posar els pels de punta. Les teves cames havien quedat entre el pneumàtic del darrera i el basculant, se't havien quedat atrapades i no podies moure't. Va costar una estona treure't d'allà. Casi ploro de veritat. Allò va suposar que la teva temporada acabés abans d'hora.