viernes, 31 de diciembre de 2010

I found a reason.

Están los que usan siempre la misma ropa, los que llevan amuletos, los que hacen promesas,los que imploran mirando el cielo, los que creen en supersticiones. Y están los que siguen corriendo cuando les tiemblan las piernas, los que siguen jugando cuando se acaba el aire,los que siguen luchando cuando todo parece perdido. Como si cada vez fuera la ultima vez. Convencidos de que la vida misma es un desafio.Sufren, pero no se quejan, porque saben que el dolor pasa, el sudor se seca,el cansancio termina,pero hay algo que nunca desaparecerá: la satisfacción de haberlo logrado. En sus cuerpos hay la misma cantidad de músculos,en sus venas corre la misma sangre. Lo que los hace diferentes es su espíritu; la determinacion de alcanzar la cima. Una cima a la que no se llega superando a los demás, sino superándose a uno mismo. Date cuenta quién es tu verdadero rival.


lunes, 6 de septiembre de 2010

Agafo aire. Un, dos,tres. Torno a respirar. No sé si el que m'ha fet mal han sigut les teves paraules o la ràbia de veure com te'm escapes de les mans. Que m'ajudaries no? esclar esclar... I jo et dic que no passa res quan suposo que em moria de ganes de fer-te un petó. Si.. és això segurament. Smeeeeec. Et diria tantes coses ara mateix si et tingués aqui, pero ara mateix deus estar ocupat pensant en que faràs per no creuar-te amb mi. I si, jo suposo que hauria de fer el mateix. Espero que tornis amb mi amb normalitat.. saps que jo no puc viure sense tu, i sé que en el fons, tu tampoc (m'ho has reconegut) em vas prometre que sempre estaries aquí, tan per fer-me oblidar com per fer-me riure, i fer que la petitona no es ralli. Smec un altre cop. M'agradaria tenir els cullons suficients com per passar-te aquest text... Pero no. Ara em resigno escoltant a thousand miles (si, ja sabries que vol dir) mentre per el meu cap ronda un: y a ti que te supo tan mal que yo me encariñara con esa facilidad (ja m'entendries) Odio que m'escoltis i m'entenguis tant..

domingo, 4 de julio de 2010

Scarlett,
Antes de que sigas con esto quiero recordarte el 7 de septiembre de 1988. Fue la primera vez que te vi. Leías menos que cero, llevabas una camiseta de ''Guns N Roses''. Jamás había visto nada tan perfecto. Recuerdo, recuerdo que pensé que tenía que tenerte o moriría. Luego dijiste que me querías, en el baile de fin de curso, y me sentí tranquilo y a salvo. Ya que pasara lo que pasara a partir de ese día las cosas ya nunca me irían mal, porque te tenía a ti. Pero luego, luego me hice mayor y perdí el rumbo, y te culpé de mis fracasos. Ya sé que crees que tienes que seguir con esto hoy, y yo no quiero que lo hagas. Supongo que si te quiero debería apartarme de ti...

viernes, 4 de junio de 2010

Saps aquella sensació de voler marxar i no tornar mai més? De cridar fins a quedar-se sense veu? De plorar fins a que no et quedin llàgrimes? De voler deixar de recordar ja d'una puta vegada? De veure com ja s'ha acabat tot i no voler acceptar-ho, i sentir-te enganyada i imbécil per seguir aqui?...







Doncs així és com estic jo ara.

domingo, 23 de mayo de 2010

-A veces interpretamos las palabras de la manera que nosotros queremos escuchar.

sábado, 22 de mayo de 2010

Hay cosas que uno no puede hacer solo, discutir, subirse y sujetar una escalera a la vez, o jugar a un juego. Yo toda mi vida he pensado que lo ideal era compartir tu vida con otra persona, por muy extraña que fuera la pareja. De echo, hay parejas que se acaban convirtiendo en trios, parejas que van quedandose sin pareja y que no se puede evitar el miedo de no estar a la altura. Hay parejas que son imposibles por definición, por historia y por física, aunque no por química, o parejas en que la química se ha ido gastando aunque sigan compartiendo una familia, familias donde en algun momento hubo una pareja, parejas que fueron en algun momento y ya no son nada, y eso es lo que mas miedo da en la vida, cuando la pareja se rompe, sea por lo que sea, la primera sensación que se tiene es de pánico, miedo al cambio, a la perdida de control sobre nuestras vidas, un miedo a estar solo, pero cuando se llega a esa soledad, uno se da cuenta de que la ruptura, puede llevarnos a un lugar mejor... Hoy es el primer día del resto de mi vida, porque desde hoy creo que lo más importante de esta vida es saber volar solo.
Hola, esto te parecerá un poco raro, pero bueno. Es que, estás tan cerca siempre, pero tan lejos.. Tengo guardado el palito del xupaxup que te comiste un día conmigo, y este es el collar que te quité. A veces lo miro y pienso en las horas que me faltan para volver a verte, y pienso en que te voy a decir y que voy a hacer para que te enamores de mí. Quiero que sepas que cuando estes triste yo lloraré contigo, y que cuando seas feliz, pues me reiré contigo. Y que aunque pasen mil años, yo siempre voy a estar esperandote. Siempre. Porque no hay nadie en este mundo que te quiera tanto como yo, nadie. Te quiero.
-¿Por qué no tuvo un buen comienzo?
- Porque conmigo siempre es así, empieza mal y termina peor. Nunca acierto cuando elijo un número. ¿Has visto estos papeles pegajosos para atraer moscas en espiral? Pues yo soy igual, atraigo a las historias cutres que pasan a mi lado. Creo que hay gente así, que son como un imán para aliviar a los demás. Nunca acierto cuando elijo un número. Todo lo que intento, todo lo que toco, se convierte en una putada.

viernes, 14 de mayo de 2010

PERO, ¿QUE ES FÁCIL?



NADA QUE MEREZCA LA PENA.
Lo que en un momento concreto nos parece perfecto, con el paso del tiempo puede no serlo. Quizá entendamos que no era tan perfecto y aunque lo hemos perdido, nadie dice que no podamos volver a encontrarlo, o incluso encontrar algo mejor...
El amor en cambio, es cuando no respiras, cuando es absurdo, cuando echas de menos, cuando es bonito aunque esté desafinado, cuando es locura..
Basta. Estoy fuera. De los recuerdos. Del pasado. Pero también estoy perdida. Antes o después las cosas que has dejado atrás te alcanzan. Y las cosas más estúpidas, cuando estás enamorado, las recuerdas como las más bonitas. Porqué su simplicidad no tiene comparación. Y me dan ganas de gritar, en este silencio que hace daño. Basta. Déjame. Ponlo todo de nuevo en su sitio. Así. Cierra. Doble vuelta de llave. En el fondo del corazón, allí en esa esquina. En aquel jardín. Algunas flores, un poco de sombra y después dolor. Ponlos allí, bien escondidos, te lo ruego, donde no duelan, donde nadie pueda verlos. Donde tú no los puedas ver. Eso. Otra vez enterrados. Ahora está mejor. Mucho mejor.

sábado, 27 de marzo de 2010

Estic cansada, CANSADA D'ESPERAR-TE.

Probablement el camí i la decisió que escollim no ens faci feliços. Probablement se'ns escapi alguna llàgrima per no tenir-nos l'un a l'altre. Sé, que algún dia podrem evitar l'alegria que ens ve a sobre quan es creuen les nostres mirades, i podrem evitar l'enfonsament que ve després. Pot ser que tot això acabi bé.. tal i com tenia que haver acabat des del principi. Però recorda que, sempre pot ser que ens quedi el sabor amarg de no saber si probant-ho a la primera, hagués funcionat.

lunes, 15 de marzo de 2010

perduda.

No hi ha culpables, no busqueu ni assenyaleu amb el dit, no n'hi ha, tampoc es tracta d'això, de la mateixa manera ningú no es innocent. Ara tan se val! allò inevitable ens sorprén quan no hauria de ser així.Em sento com anant amb un tren d'alta velocitat. No puc parar. Veig passar el món a ambdós costats sense arribar a definir les seves formes, sense adonar-me de res. Ni tan sols puc retenir les imatges, i encara menys aturar-me jo, tot i que el que corre és el tren..

domingo, 21 de febrero de 2010

AIXÒ EM PASSA PER ESTÚPIDA. Si et vaig creure, i què? vaig tornar creure en algú, algú en qui jo confiava plenament que em tornés les ganes de viure, algú que fos la meva alegria, les meves ganes de somriure i de ser feliç. ES-TÚ-PI-DA. Aqui estic entre llàgimes veient com ja m'has oblidat. Com collons t'ho fas perquè et duri tan poc? joder, és frustrant! Ets un niñato ho sé, però ets el MEU niñato, i això ningú ho canviarà... T'ESTIMO més del que em creia, això em passa per creure que podia viure sense tu.

sábado, 16 de enero de 2010

Recordar es demasiado fácil, hacer memoria tan simple que abruma, sentir que con cada momento vivido se te estremece el corazón, que con cada una de esas sensaciones das tu vida por concluida es lo que realmente vale la pena.
Vale por el sueño de una noche de verano. Vale por la primera lágrima de una carcajada desternillante. Vale por un: eres todo y más. Vale por una lámpara de luz taciturna. Vale por un te quiero susurrado al oído. Vale por una de esas tardes en las que no quieres hacer nada. Vale por una compañía perfecta. Vale por una dosis severa de azúcar. Vale por un trocito de Sol ardiente. Vale por sabor del primer beso. Vale por la emoción al escuchar tu canción favorita. Vale por un solo día siendo tú. Solo canjeable en tiendas especializadas, no se admiten devoluciones ni cambios imprevistos. De regalo una sonrisa, tres globos y un siempre jamás.
Al mirar por la ventana, todo era diferente. Las calles gélidas de la ciudad bañadas por una capa nívea de espesa nieve, cada bocanada de aire llenaba mis pulmones de frío condensado. En un instintivo gesto abracé mi cuerpo con mis brazos. Todo era completamente distinto, no solo era por la nieve, tampoco por el frío o el invierno, yo misma había cambiado y con ello mis miedos eran bien distintos. Ya no tenía miedo a perderte por esta gran ciudad, sabía que seguías en mi cama como si eso fuera tu único fin en este mundo, seguirías ahí siempre. A lo único que tenía miedo en este momento era a perderme a mi misma, intentando ser la persona adecuada para ti.
Dadle tregua a este corazón, que enamorado de la vida vio su fin dentro de una mano fría. Sentimientos gélidos y congelados por el viento.
En mi ventana se ha parado el tiempo. El otoño se marchó con restos de vidas pasadas. El invierno llega con posibilidades de no mejorar. El frío de tu ausencia sigue calando hasta lo más profundo de los huesos. Por no sentir, no siento nada. Ni siquiera el dolor insípido de tu marcha. Impasible ante las pocas muestras de apoyo. Ante gente corriente y moliente que te sonríen con la hipocresía propia del momento. Ya no eres una posibilidad. No soy. No existo. No vivo. A pesar de haber dejado de vivir vuelves a mis sueños y entre gritos despierto. Respirando tu adiós. Tapándome las ojeras. Tragándome las lágrimas, el orgullo y mi propio ego. Y delante de mi propia desgracia no soy capaz de despedirla. Porque nada tapa el agujero de mi pecho. Ni mi alma vuelve a ser la misma. Supura tristeza la herida interna. Me invade. Ya no queda nada, solo soledad. Solo existencia sin respiración.
Sonreír. Felicidad en desuso. Sentimientos apagados, pisoteados, aborrecidos. Sobrevalorar la vida de dos. Dejarnos de tonterías propias. Tragarnos el orgullo. Atragantarnos con nuestro propio ego. Perdonar lo imperdonable, sentir lo nunca sentido. Perderse en ninguna parte con la excusa existencial de encontrarnos. Pararnos a pensar cuando nos perdimos. En que brazos nos quedamos. En que besos nos hallaremos.
Sentir. Respirar emociones. Supurar heridas cardíacas. Fragmentos de una vida pasada, nómada, imposible. Imposible dejar de sentirte, aquí, dentro de mi. Incluso a contraluz, donde ya no dueles. Exceptuando las noches de un frío condensado dentro de mis pulmones, junto al humo de un cigarro amargo. Casi haciendo honor a tu insípida ausencia. Donde ya ni siquiera el aire se regala. Porque cada bocanada duele. Porque el tiempo pasa y tú, no estás.
Llueve. Las gotas chocan contra el asfalto que recubre esta gran ciudad. De mis dedos colgaba un desgastado cigarro del que pocas caladas había saboreado. Observo tu casa, tu luz aún prendida, tu rostro desvelado frente al cristal. Aquí una se muere de frío. Ahí dentro el calor mata por dentro. Ni siquiera las pocas caladas que le quedan a mi amargo tabaco llenan mi vacío gélido. Tampoco el vacío existencial de tus besos, de tus sábanas cálidas en noches de invierno. Tampoco los sentimientos que desprendían mis poros al verte a ti frente a mi puerta , con las esperanzas por los tobillos y la dignidad a la altura de tus zapatos. Nada queda de esa sensación. Ni siquiera tu voz susurrante al viento.
La última bocanada de aire frío traspasó mi tráquea, llegó a mis pulmones dolorosamente rápido. Encima de aquella cima transparente nadie me oía, tampoco el sonido de la lluvia que empezaba a caer se escuchaba, solo llantos que alguien dejaba escapar por su garganta. Los pájaros de hierro pueblan el cielo que antes azul ahora se me antoja grisáceo, taciturno, melancólico. Él, subido en uno de esos sueños voladores, se marcha para cumplir el suyo. Se va y yo, aquí sentada sin poder hacer nada más que lamentarme, le oigo en mis recuerdos, sonidos que se clavan en cada una de las paredes de mi cuerpo. Sentarse y llorar no hará que vuelva, nada lo hará. Ahora es cuando me doy cuenta de que todo aquello que planeamos era tan inestable como nosotros mismos, porque él no era para mi ni yo tampoco lo era para él, el amor deja de serlo cuando debes perderte a ti mismo en el camino de ser alguien perfecto para la otra persona.
La noche cayó, sin saber que tanto habías cambiado tan solo por un mordisco, te abracé fuerte y te llevé lejos de allí. Mientras el arma aún seguía en tus manos, rocé tus labios antes que la primera bala explotara en mi interior,caí al suelo con el último recuerdo de tu sonrisa dibujada en los labios, la pistola hizo un estruendo sordo contra el mármol. Porque otra vez tocaba perder, y hasta el último de mis suspiros quiso hacerte saber, que amarte, era para siempre.
Y sin saber cómo ni porqué acabé aquí, sentada la en la barra de este bar de motel barato, lo más caro que podía pagar mi escasa economía. Aún arriba la maleta sin deshacer, creo que me la cambiaron, al llegar tenía más proyectos que recuerdos, ahora solo queda algo dentro del neceser, al fondo, donde la pasta de dientes y el hilo de la esperanza. Demasiado entusiasmo en tan poco espacio, siempre acaba sobresaliendo por algún lado y perdiéndose por un lugar como mínimo muy alejado.
- Absurdo. Absurdo el sentimiento sincero que emana por todos mis poros al verte bañado por la luz taciturna, escarlata de la luna. Una luna plena. El amor que siento al notarte sobre mi espalda. Porque amar es la mayor locura a no ser que se ame con locura. Caricias que hacen estremecer cada uno de los resquicios de mi cuerpo. No necesito un loquero que me cobre 80 euros por sesión para lograr explicarme lo que me haces sentir. Sentir. Tú solo has logrado hacerme sentir y no solo en días festivos. Que a pesar de lo malo que llegue a ser mi día a día, mi vida, mi pasado, tú estás en mi futuro y la preocupación ha desaparecido. Tú solo me has echo volverme incoherente, me he tragado mis reglas y mis quizás para convertirlos en todo saldrá bien. Absurda soy ahora que tú me sonríes y yo te devuelvo la mueca idiota que ahora se pinta en mi cara. Porque el querer no es dar todo por la otra persona es darlo todo y no esperar nada a cambio.

domingo, 3 de enero de 2010

Si hi havia una cosa que sabia de debò, des de la boca de l'estómac fins al moll de l'os, des del cap fins a les plantes dels peus, des de la profunditat del forat del meu pit, era que l'amor dóna als altres el poder de destruir-te.
I a mi m'havien destruït sense reparació possible.